دلم گرفته
دلم
گرفته ... شبیه روزهای اخر سال که بغض سنگین تمام روزهای تلخ را حمل
می کند و غریوی در آسمان می پیچد و زوزه ی سهمگین باد شبیه شیون زنی مویه
کنان در میان شاخه های خشک درختان می پیچد... دلم گرفته است شبیه پنجره ی
همسایه که هیچ کس آن را نمی گشاید... دلم گرفته است شبیه ادمی که حتی با
سایه اش هم رفیق نیست... از سایه می هراسم از دوست می هراسم از دشمن می
هراسم... زل می زنم به آینه خاک گرفته اتاق... از تصویر پیر شدن می
هراسم... موهای سپیدم را در لابه لای سیاهی ها پنهان می کنم و چین و چروک
چشم هایم را با دستهایم می پوشانم... دلم
گرفته است... کتابی بر می دارم تا مگر میان تخیل ذهن نویسنده ای لحظه ای
گم شوم و در خط به خط قصه ها شاید غصه های هزار رنگ زندگی را فراموش کنم
اما نه... انگار به محض ورود من تمام شخصیت های داستان ها دست از تکاپو بر
میدارند...همه می ایستند و نگران به من نگاه می کنند سکوت مطلق ... تنهایی
مطلق... و شخصیتی که هیچ نویسنده ی آنقدر عاشقش نیست تا قصه ی زندگی اش را
بنویسد یا نه ! یک خط برای او بنویسد... دلم می خواهد توی یکی از کوچه های
هزار توی قصه های "هدایت" گوشه ای بنشینم و سرم را روی پایم بگذارم و آرام
بمیرم... دلم گرفته است... مثل شعرهای شاعری که خواننده ندارد ... شبیه فال های دستفروشی که جز باران خریداری ندارد...دلم گرفته است
بدونی نمیشه
اما نتونی ترکش کنی...
نه خودشو نه فکرشو...